Sormena lantzen

Irakurtzea ez da bakarrik liburu edo ipuin bat hartzea, beste gauza asko ere irakurtzen ditugu. Horietako bat abestiak dira. Kasu askotan, abesti txiki bat istorio harrigarri bat kontatzen digu edo beste batzutan istorio triste bat, baina azken finean kontakizunak dira abestietan agertzen direnak.

Eskoletan sormena  lantzeko tresna ugari ditugu, baina askotan aspergarriak dira horregatik hona hemen Victor Morenoren eskutik proposamen berri bat, "autoreak jaso ez dituen xehetasunak gehitzea".

 Hertzainak taldearen aitormena abestia abiapuntutzat hartuta...

< Euren arteko tira birek dibortzioan 
bukatu zuten, eta bakoitzak bere bidea 
jarraitu zuen.
Denboraldi batez, elkar ikusi gabe egon 
ondoren, egun batean, kasualitatez, 
herriko kafetegi batean topo egiten dute.

 Felipek eta Josefinak begiradak gurutzatu
 zituzten eta bat-batean berrezagutu egin
 ziren.
 -Kaixo Felipe! - esan zuen Josefinak, 
eskuarekin agurtzen zuelarik.

 -Kaixo Josefina! Bada denbora elkar ikusi 
gabe - esan zuen Felipek, Josefina zegoen 
mahaira hurbiltzen zelarik, eta  irribarre 
gozo bat eskaintzen ziolarik. 

Josefinak, bere senarra izandakoaren
 irribarre gozoa begiratu eta berak ere 
barre egin zuen, alai. 

-Jesar naiteke? - galdetu zion Felipek
 bere aurrean zegoen aulkia eskuarekin 
seinalatuz.

-Bai, noski! - Esan zion Josefinak, 
irribarre zabal eta polit batekin. 
Ez zekien zergatik, baina urduri samar 
sentitzen zen. Haien lehenengo zitan 
sentitutako sentimendu bero eta eroak 
sentitzen zituen bihotzean zein 
sabelean zehar mugitzen. 

-Zelan doakizu bizitza? -galdetu zion 
Felipek bat-batean begietara so egiten
 ziolarik. 

 -Beno, ba… Beti bezala, egia esateko. 
Bulegora, etxera…, gauza bera egunero.
 Nahiko aspergarria, beraz, hobeto zuk 
zeuk kontatzen badidazu zure bizitza 
zelan doakizun?

-Ba, momentu honetan lanez gainezka
 gabiltza, baina nahiko ondo daramat 
- erantzun zion Felipek.

-Beraz, ikusten dudanez, ez zara asko 
aldatu. Betiko moduan lana da zure
 bizitzako gauzarik garrantzitsuena,
 ezta? - Esan zion Josefinak zuhur 
begiratzen ziolarik. 

-Ez, laztana, nahiko aldatu naiz. 
Baina, azkenaldian gauzak ez 
zaizkidanez ondo atera, lanean zentratu 
naiz, nire arazoez ahazteko aukera 
ematen baitit. - Esan zuen Felipek, 
bere ahotsean tristura nabarmentzen 
zelarik. 

Kafetegian, zerbitzariek ez zeukaten 
arnas hartzerik, lokala jendez jota 
baitzegoen. Baina gure bi protagonistak 
egoera honetatik at zeuden bere 
amodiozko burbuilan murgildurik. 
Bat-batean, ezagutu zireneko abestia 
hasi zen, kafetegia isilpean geratu 
balitz bezala, jendearen ahotsak eta 
soinuak isilarazten eta desagertzen 
zirelarik. 

Isilune bat eman zen euren artean…

-Egia esateko, faltan botatzen zaitut, 
Josefina - esan zion Felipek, Josefina 
serio begiratzen zuelarik. Bere begietan, 
berriz elkar egoteko zeukan gogo 
izugarria ikusten zen.

- Bai…, nik pentsatzen nuen lanpetuegi 
egongo zinela eta horregatik niganako 
interesa galduta zenuela - esan zion 
Josefinak, eskuak mahai gainean jartzen 
zituela. 

-Ez, ezin izan zaitut ahaztu, eta 
azkenaldi honetan lehen baino gehiago 
gogoratu naiz zutaz eta zurekin 
bizitutako momentuetaz. - Esan zion 
Felipek, begietara begiratzen zuelarik, 
eta pixkanaka haren eskua laztantzen 
eta bere eskuen artean hartzen zuelarik. 

 Josefinak haien esku elkartuak 
begiratu eta irribarre gozo eta alai 
bat bere ezpainetan margotu ondoren, 
burua altxatu eta begietara tinko 
begiratu zion. 
 
-Nik ere zure falta nabaritu dut. Eta zu 
bezala, ezin izan zaitut ahaztu. Baina, 
zer egingo dugu? - Galdetu zuen bat-batean.

-Zer egingo dugu?-Errepikatu zuen Felipek. 
Ez zuen galdera ulertzen.

-Bai. Ea zer egingo dugun, zuk nire etxera 
aldatu edota nik zurera.-Erantzun zion 
Josefinak irribarre dibertigarri batekin.

Biak barrezka hasi ziren, elkar eskuak 
laztantzen zituztela eta ezpainetan 
musu bero bat ematen zutelarik. 
/span>